تعیین عوامل موثر احتمالی اقدام به خودکشی در مراجعه کنندگان به اورژانس بیمارستان شهید محمدی بندرعباس

امروزه خودکشی در همه جوامع بشری به عنوان یک معضل عمده بهداشت عمومی بشمار می آید و به نظر می رسد روابط اجتماعی در ایجاد آن نقش مهمی دارند. مطالعه کنونی با هدف تعیین عوامل موثر احتمالی اقدام به خودکشی انجام شد. در این مطالعه 390 نفر از مددجویانی که از اول مهرماه تا آخر اسفندماه 1380 به دلیل اقدام به خودکشی به بخش اورژانس مراجعه کرده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند و پرسشنامه ایی حاوی عوامل موثر در خودکشی با انجام مصاحبه از خود بیمار و یا اطرافیانش تکمیل گردید. نتایج به دست آمده نشان می دهد که میانگین سن نمونه های پژوهش 23.85 با انحراف معیار 6.35 بود و بیشترین درصد آنان در گروه سنی 30-20 سال قرار داشتند. بیشترین درصد زنان خانه دار، متاهل با تحصیلات متوسطه، ساکن شهر و با وضعیت اقتصادی متوسط بودند همچنین بیشترین زمان اقدام به خودکشی هنگام عصر و زمان مراجعه هنگام شب بود. از نظر درگیری عاطفی و خانوادگی قبل از اقدام، بیشترین تعداد، 324 نفر (83.1 درصد) پاسخ مثبت دادند و بیشترین روش اقدام به خودکشی قرص خوراکی دارویی بود و بالاترین آمار مراجعه در اسفند ماه بود. از نظر ارتباط جنس با روش اقدام به خودکشی با درگیری عاطفی و خانوادگی، از نظر ارتباط محل سکونت با علت مراجعه و ارتباط علت مراجعه با ماه مراجعه ارتباط معنی داری مشاهده گردید (p<0.05). از آنجاییکه اقدام کنندگان به خودکشی مشخصات ویژه ای داشته و برخی عوامل به عنوان پیش بینی خطر در آنها مطرح می باشد، نتایج این پژوهش می تواند به شناخت بهتر این عوامل و راه حل هایی برای پیشگیری اولیه از اقدام به خودکشی برای برنامه ریزان اجتماعی و بهداشتی فراهم آورد و به مسوولین درمانی کمک کند تا در پیشگیری ثانویه نیز نقش موثری داشته باشند.